Opgelicht, arm en verliefd
Blijf op de hoogte en volg Max
17 Februari 2014 | Thailand, Bangkok
Ik ben nu in Cambodja met te weinig geld, ik heb een vriendin, zij komt over een maand hierheen en ik ga niet meer naar Myanmar. Wat een rare twee weken..
Allereerst hebben Thomas en ik Max en Mark afgezet op de boot naar Bangkok, vanaf Ko Panghan, althans, dat wilden wij. Toen Mark zijn scooter terugbracht echter, vroeg de garagehouder een dikke vierhonderd euro voor wat krasjes en deukjes. Het typische Thaise trucje. Als ruige Nederlanders schoten Thomas, Max en ik te hulp. De onderdanige Thaien zijn een dergelijke agressieve manier van onderhandelen niet gewend en ik werd bij mijn keel gegrepen. Na veel tevergeefse excuses, zeuren, onderhandelen en streetwisen hebben wij onze vriend, de Amerikaanse leraar Engels, om hulp gevraagd en in zijn beste Thais heeft hij geregeld dat Mark er met een kwart van het gevraagde bedrag vanaf kwam. Wel heb ik een dag langer van zijn aanwezigheid kunnen genieten, want de boot naar Bangkok was al lang vertrokken.
De dag erna heetten Thomas en ik Dries welkom op het eiland en hij heeft ons, en wij hem, veel mooie plekjes in alle uithoeken van de jungle op het eiland kunnen laten zien. We hebben gesnorkeld en gefeest en Thomas, die als vegetarier uit India kwam en nu 1 keer per week vast, heb ik zelfs kunnen verleiden tot een gebarbequede vis.
In deze dagen zonderde ik mij dagelijks een paar uur af om te denken over iemand die ik achter heb gelaten in Nederland. Zij wierp een schaduw over mijn reis, achteraf al vanaf de eerste dag, die ik misschien niet zou zien verdwijnen als ik de situatie liet zoals hij was. De stenen in zee, eerder beschreven, kroonde ik tot denkplek en filmisch starend in de verte besefte ik dat ik een grote fout had gemaakt. Zelfs Dries en Thomas werden moe van mijn gezeur over haar die avond en ik haastte mij halfaangeschoten naar een internetcafe. Natuurlijk was het ondenkbaar terug naar Nederland te vliegen, maar even ondenkbaar haar vijf maanden niet te zien. De simpele oplossing was snel gevonden. Nu heb ik een vriendin, ze heeft een vliegticket van mij gekregen en ze komt 17 maart naar Bangkok. Even kijken of we een onbewoond eiland in Cambodja voor een paar dagen bewoond kunnen maken. Dat is mijn droom, en vast niet alleen de mijne.
Het voelde op Ko Panghan, nu ik bijna een maand niet verkast was, als wonen in plaats van reizen. Gelukkig kwam mijn pinpas, een dag later dan gepland, toch aan en samen vertrokken Thomas en ik naar Bangkok.
In Bangkok hadden we een korte ontmoeting met Max Wagenaar, die snel de taxi naar het vliegveld pakte om naar India te vliegen, op naar Jimmy Kegel, de kersverse yogaleraar. Thomas en ik zijn zo stom geweest niet op tijd naar de ambassade van Myanmar te gaan en deze bleef de dag erna, nationale feestdag Buddha-dag in Thailand en de dagen daarna; zaterdag en zondag, potdicht. Ik kwam erachter dat je alleen naar Myanmar kunt vliegen voor veel geld en dat ze er, omdat er weinig guesthouses zijn en dus omdat het kan, bizarre prijzen vragen voor een overnachting. Ook vind er op dit moment een etnische zuivering van de moslimminderheid plaats. Myanmar is dus van de baan. Thomas is zo moe geworden van dit gedoe dat hij heeft besloten terug naar India te gaan, het land waar hij nog maanden kan blijven van het geld wat hier in weken verdwijnt, en waar hij verliefd op is geworden; de na-aper.
Opeens hebben hij en ik, uit onze oude samenwoontijd, nog een rekening gekregen van een paar honder euro en we zijn zo stom geweest een paar gehaaide Thaien driedubbel zoveel te betalen voor ons Cambodjaanse visum. Als klap op de vuurpijl lieten zij ons, moe en onalert, geld wisselen bij een niet bestaande bank en opeens ben ik alles bij elkaar een paar honderd euro lichter.
Chagrijnig van Zuid-Oost Azie is Thomas halsoverop naar de hoofdstad Pnom Phen vertrokken om een visum voor India te regelen en ik zit nu opgelicht, arm en verliefd in een klein stadje waar ik slaap voor een dollar per nacht. Plan is om naar het zuiden te vertrekken en te werken in een bar in ruil voor eten en onderdak, zodat ik genoeg geld overhou voor het epische half maart, half april en mijn Iran-avontuur.
Tot later!
Allereerst hebben Thomas en ik Max en Mark afgezet op de boot naar Bangkok, vanaf Ko Panghan, althans, dat wilden wij. Toen Mark zijn scooter terugbracht echter, vroeg de garagehouder een dikke vierhonderd euro voor wat krasjes en deukjes. Het typische Thaise trucje. Als ruige Nederlanders schoten Thomas, Max en ik te hulp. De onderdanige Thaien zijn een dergelijke agressieve manier van onderhandelen niet gewend en ik werd bij mijn keel gegrepen. Na veel tevergeefse excuses, zeuren, onderhandelen en streetwisen hebben wij onze vriend, de Amerikaanse leraar Engels, om hulp gevraagd en in zijn beste Thais heeft hij geregeld dat Mark er met een kwart van het gevraagde bedrag vanaf kwam. Wel heb ik een dag langer van zijn aanwezigheid kunnen genieten, want de boot naar Bangkok was al lang vertrokken.
De dag erna heetten Thomas en ik Dries welkom op het eiland en hij heeft ons, en wij hem, veel mooie plekjes in alle uithoeken van de jungle op het eiland kunnen laten zien. We hebben gesnorkeld en gefeest en Thomas, die als vegetarier uit India kwam en nu 1 keer per week vast, heb ik zelfs kunnen verleiden tot een gebarbequede vis.
In deze dagen zonderde ik mij dagelijks een paar uur af om te denken over iemand die ik achter heb gelaten in Nederland. Zij wierp een schaduw over mijn reis, achteraf al vanaf de eerste dag, die ik misschien niet zou zien verdwijnen als ik de situatie liet zoals hij was. De stenen in zee, eerder beschreven, kroonde ik tot denkplek en filmisch starend in de verte besefte ik dat ik een grote fout had gemaakt. Zelfs Dries en Thomas werden moe van mijn gezeur over haar die avond en ik haastte mij halfaangeschoten naar een internetcafe. Natuurlijk was het ondenkbaar terug naar Nederland te vliegen, maar even ondenkbaar haar vijf maanden niet te zien. De simpele oplossing was snel gevonden. Nu heb ik een vriendin, ze heeft een vliegticket van mij gekregen en ze komt 17 maart naar Bangkok. Even kijken of we een onbewoond eiland in Cambodja voor een paar dagen bewoond kunnen maken. Dat is mijn droom, en vast niet alleen de mijne.
Het voelde op Ko Panghan, nu ik bijna een maand niet verkast was, als wonen in plaats van reizen. Gelukkig kwam mijn pinpas, een dag later dan gepland, toch aan en samen vertrokken Thomas en ik naar Bangkok.
In Bangkok hadden we een korte ontmoeting met Max Wagenaar, die snel de taxi naar het vliegveld pakte om naar India te vliegen, op naar Jimmy Kegel, de kersverse yogaleraar. Thomas en ik zijn zo stom geweest niet op tijd naar de ambassade van Myanmar te gaan en deze bleef de dag erna, nationale feestdag Buddha-dag in Thailand en de dagen daarna; zaterdag en zondag, potdicht. Ik kwam erachter dat je alleen naar Myanmar kunt vliegen voor veel geld en dat ze er, omdat er weinig guesthouses zijn en dus omdat het kan, bizarre prijzen vragen voor een overnachting. Ook vind er op dit moment een etnische zuivering van de moslimminderheid plaats. Myanmar is dus van de baan. Thomas is zo moe geworden van dit gedoe dat hij heeft besloten terug naar India te gaan, het land waar hij nog maanden kan blijven van het geld wat hier in weken verdwijnt, en waar hij verliefd op is geworden; de na-aper.
Opeens hebben hij en ik, uit onze oude samenwoontijd, nog een rekening gekregen van een paar honder euro en we zijn zo stom geweest een paar gehaaide Thaien driedubbel zoveel te betalen voor ons Cambodjaanse visum. Als klap op de vuurpijl lieten zij ons, moe en onalert, geld wisselen bij een niet bestaande bank en opeens ben ik alles bij elkaar een paar honderd euro lichter.
Chagrijnig van Zuid-Oost Azie is Thomas halsoverop naar de hoofdstad Pnom Phen vertrokken om een visum voor India te regelen en ik zit nu opgelicht, arm en verliefd in een klein stadje waar ik slaap voor een dollar per nacht. Plan is om naar het zuiden te vertrekken en te werken in een bar in ruil voor eten en onderdak, zodat ik genoeg geld overhou voor het epische half maart, half april en mijn Iran-avontuur.
Tot later!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
